Opdracht: omschrijf hoe een uitvaartverzorger eruitziet. Dacht jij direct aan een stoffige, nors kijkende oude man met een baard en een hoge hoed? Dan ben je niet de enige. Hokjesdenken: dé manier om de wereld overzichtelijk te houden. Maar natuurlijk zijn dingen meer genuanceerd.
Jeroen Salet is een opgewekte, moderne vader van drie kinderen. Samen met zijn vrouw vormen zij een hecht gezin. Jeroen heeft een uitgebreid gevoelsleven, net als ieder mens, maar hij is ook uitvaartverzorger. Zijn dat niet alleen koele kikkers?
Jeroen vertelt: ‘Als ik bij een gezin kom dat net een dierbare heeft verloren, dan fungeer ik vaak als rots in de branding. Met kleine stapjes gaan we samen nadenken over de uitvaart. We praten dan over alles wat een uitvaart omvat. Mijn doel is om het afscheid zo vorm te geven, dat het in alle opzichten goed voelt voor de nabestaanden. Ik wil absoluut voorkomen dat mensen achteraf het gevoel hebben dat iets ontbrak. Ik denk mee, kom met voorstellen en maak waar nodig beslissingen.
Zelf ben ik vader van drie kinderen, de oudste is 9 jaar. Thuis ben ik open over mijn werk. Mijn kinderen begrijpen wat ik doe. Toen ik ze vertelde dat ik bij mensen thuis kom die verdrietig zijn, werd mij gevraagd of ik dan ook verdrietig ben. Ik vertelde dat papa juist probeert om verdrietige mensen een mooie laatste herinnering mee te geven: een dag van een lach en een traan. Er mag ook gelachen worden bij een uitvaart, bijvoorbeeld om de grapjes die de overledene altijd maakte. Bij een uitvaart sta je stil bij de persoon die de overledene was.
Als uitvaartverzorger krijg ik ook te maken met kinderuitvaarten. Ik heb een keer meegemaakt dat een baby was overleden in de periode dat mijn vrouw zwanger was.Natuurlijk komt het dan dichtbij, ik ben ook een mens. Ook kan het zijn dat een kind een nabestaande is. Ik ben een voorstander van het betrekken van kinderen bij een uitvaart. Vroeger was dit niet gebruikelijk. Gelukkig is het nu steeds vaker zo dat kinderen ook een kaarsje aansteken of bijvoorbeeld een mooie tekening maken.
Toen ik nog een kind was, wilde ik politieagent of militair worden. Ik heb uiteindelijk ook daadwerkelijk 10 jaar bij de Landmacht gezeten, maar tijdens de uitvaart van een oma van mijn vrouw vond ik pas echt mijn roeping: uitvaartverzorger worden. Ik was onder de indruk van en geïnspireerd door dit afscheid. Na 9 jaar voor een andere uitvaartonderneming gewerkt te hebben, wilde ik voor mijzelf beginnen en vooral persoonlijk contact. Ik vind het belangrijk om 24 uur per dag op laagdrempelige wijze bereikbaar te zijn, zoals via WhatsApp. Nabestaanden zijn bij mij geen nummertje: ik ben altijd nauw betrokken.’
Lees het artikel ook het in For You magazine.
